Lalka - mój dom, cześć II

Ma na imię Ewa, rocznik 1957, niedlugo skończy 55 lat. Ta lalka to prezent gwiazdkowy jednej z moich starszych sióstr. Ewa w domu była od zawsze odkąd pamiętam. W czasach mojego dzieciństwa zajmowała zaszczytne miejsce na łóżku w sypialni jako ozdoba. Pamiętam łóżko w sypialni, przykryte żółtą narzutą na której była narzucona koronkowa, biała kapa, robiona na szydełku, albo drutach,a na niej na środku siedziała Ewa. Ot taka była wtedy moda. Nie bawiłam się Ewą, bo Ewa była lalką ozdobą i nawet nie pamiętam, aby bawiła się nią jej właścicielka. Ja miałam swoje miniaturowe lalki i "murzynki" i lalkę Gosię otrzymaną w spadku po starszej siostrze. Miałam też jakiegoś misia wypchanego trocinami, ale nie przeżył operacji. Przyszło mi kiedyś do głowy być lekarzem i zrobić operację, miś był pacjentem. Rozcięłam misiowi brzuszek, wysypały się trociny. Zszywanie brzuszka pomogło na krótko, miś kaleka już nie był taką atrakcyjną zabawką. Żałowałam jednak tego, że zepsułam misia.
Moich lalek już dawno nie ma, a Ewa przetrwała. Dziś ubrana w nowoczesne dziecięce body mieszka w opuszczonym pokoju "na górce".
 Jest sporo starsza niż ja i wciąż wygląda tak samo jak 55 lat temu.