Mój dom - część I.

Mojego domu nie dało się ocalić, długo stał opuszczony, a teraz stoi tam nowy, ładny dom z ogródkiem pielęgnowanym przez ogrodnika. Gdyby jeszcze stał, przynajmniej jedna jego część miałaby grubo powyżej stu lat. Oczywiście po wielu remontach nie wyglądał na zapadającą się chatynkę, a  jego wiek mogły zdradzać tylko belki sufitowe, w części, którą zajmowała babcia. Dom miał swój zapach, jeszcze go pamiętam. Inaczej pachniała część babci, do której dochodziło się malutką wewnętrzną ścieżką, przy której rósł krzak białego bzu, inaczej tam gdzie mieszkaliśmy my. 

Na werandzie u babci często pachniało pastą do butów, bo dziadek, przedwojenny amant, nie wychodził z domu bez butów święcących na błysk. Pamiętam, jak siedział na małym stołeczku i pucował buty pastą Erdal, którą pobierał włosianą szczotką z okrągłego pudełeczka, na którym była narysowana żaba w koronie. 

Oprócz  błyszczących butów dziadek nosił też zielonkawy garnitur pamiętający lata 40 -te z obowiązkową spinką w krawacie i chusteczką w butonierce.  Dziadek w tym stroju uzupełnionym borsalino na głowie i spinką spinającą nogawkę, coby się w łańcuch nie wkręciła,często wsiadał na rower i gdzieś wyjeżdżał w "interesach", a za nim podążał Flopit, jego wredny i brzydki pies. Jak byłam starsza to dowiedziałam się, że handlował wódką i nie był wcale moim dziadkiem, tylko mężem mojej babci. 

Dziadek kojarzy mi się też z zapachem glukozy (takie zółte granulki), która wydzielała specyficzny zapach i bardzo mi smakowała. Dziadek spożywał ową glukozę dla wzmocnienia zdrowia, które szwankowało po latach pracy w kopalni w Belgii, gdzie fedrował ponoć razem z towarzyszem Gierkiem. Czasem podkradałam dziadkowi tą glukozę z szafki jak nie widział.

 Babcia zwykle przebywała w malutkiej kuchni, często siedziała na fotelu przy piecu, a na jej ramionach mościł się jakiś kot. Tych kotów przez wszystkie lata było kilka, a każdy z reguły miewał na imię Wojtek. Później do kota dołączyła Lala, ratlerek, którą babcia karmiła słodyczami i słodzoną herbatką, bo twierdziła, że Lalunia nic innego nie jada. Konsekwencją tej diety była dość szybka strata uzębienia przez psinę. Babcia nie mając innego wyjścia gryzła psu te ciasteczka. Po śmierci babci suka nie żyła długo, umarła z tęsknoty i wycieńczenia, nie chciała jeść z miski, bo nie miała już zębów. Rodzice jakoś nie pomyśleli, żeby jej gryźć ciasteczka.

 U babci w kuchni pachniało kawą, taką prawdziwą, na którą chętnie biegałam jako nastolatka, żeby z babcią pogadać. Bo z babcią można było pogadać o wszystkim, jak z koleżanką. Była zadziwiająco nowoczesna i tolerancyjna, jak na swoje prawie 80 lat.Częstowała też pysznym  winkiem, które produkowała w zakamarkach pokoju i wcale w przeciwieństwie do mamy nie uważała, że wypicie lampki wina przez nastoletnią dziewczynę to już prawie alkoholizm.

Dom na krótko przed rozbiórką.