Druskienniki, tam gdzie można poleżeć w borowinie

  Wybrałam się kiedyś, w ramach odreagowania i podreperowania nadwątlonych sił do Druskiennik.  Pora była późno jesienna, zmrok zapadał wcześnie, więc zdjęć zrobiłam niewiele, bo zabiegi, którym się poddawałam trwały od wczesnego ranka do zmroku. Obiecywałam sobie, że wrócę tam o innej porze roku tylko i wyłącznie, żeby dokładnie zwiedzić miasteczko i okolice, ale jakoś do tej pory ten wyjazd nie doszedł do skutku. Między leżeniem w borowince, piciem wzmacniających mikstur, inhalacjami, prądami, tudzież innymi zabiegami gimnastyczno-kosmetycznymi, wybiegałam w pobliże naszego lokum i pstrykałam na oślep zdjęcia. Na oślep, bo zabrałam wtedy aparat, którego nie umiałam dobrze obsłużyć i co rusz to włączałam jakieś opcje, których potem nie umiałam wyłączyć. Szkoda, bo zdjęć mogłoby być zdecydowanie więcej.

  Druskienniki są pięknie położone nad Niemnem, całe uzdrowisko jest wyremontowane, ale jak ktoś chce to może jeszcze zaznać czaru i klimatu dawnego sanatorium. Ja do takiego trafiłam, budynek lata swojej świetności ma już dawno za sobą, wystrój i urządzenia trącą myszką, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało. Średnia wieku  kuracjuszy mocno emerytalna i mogłam się naoglądać, jak to lansuje się na emeryturze. Obserwacje fajne i czasem nawet zabawne. Ach ta kurtuazja panów i kokieteria pań, a stroje wieczorowe jakie:)

  Z zabiegów najbardziej podobała mi się borowinka. Dostajesz wiadro gorącej, czarnej papki na ciałko, zawijają Cię w zgrzebne prześcieradła i leżysz tak sobie i marzysz. Za parę groszy wciśniętych obsłudze dostaniesz papki więcej i dłużej poleżysz. Wychodzisz rozgrzana i lekka, ale uwaga, te zabiegi nie są dla wszystkich i trzeba je skonsultować z lekarzem.

  Wieczorami można było zaznać kultury i udać się na spektakle przygotowane dla kuracjuszy. Repertuar dostosowany do wieku i temperamentu odpoczywających, a potem tańce dla chętnych. No i znowuż można się było przenieść w czasie, panowie proszą panie, ukłon, całus w rączkę, konwersacja w tańcu. Taki tancerz nie porzuci Cię na parkiecie po skończonym kawałku, ale odprowadzi na miejsce i ucałuje w dłoń na zakończenie.

  Litewskiego nie rozumiałam ani słowa, ale obsługa dobrze mówi po polsku, a jakby, co to i "gawarit" można, choć oni niechętnie raczej.

A oto krótka relacja fotograficzna z Druskiennik.

Buziaki wieczorne przesyłam.
I co jedziecie do Druskiennik?